Spaanse gastarbeiders in Heiloo
In deze brief aan de minister van Maatschappelijk Werk spreken Burgemeester en Wethouders van Heiloo hun zorgen uit over de vestiging van vijftig Spaanse gastarbeiders aan de rand van het dorp. Het bedrijf Bruynzeel Fineerfabriek N.V. uit Zaandam wilde twee oude hotelletjes in de omgeving van het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouwe ter Nood ombouwen tot woningen voor Spaanse werknemers.
Het gemeentebestuur van Heiloo was daar fel op tegen. Niet alleen hadden de panden niet het benodigde sanitair, de bestuurders waren ook bang dat de migranten niet zouden kunnen ‘inburgeren’ en de rust zouden verstoren. Ook dachten ze dat de komst van de Spanjaarden voor grote spanningen zou zorgen in de omgeving. In een reactie liet de minister van Maatschappelijk Werk uiteindelijk weten dat de gemeente zich geen zorgen hoefde te maken: zolang de komst van de vijftig Spanjaarden goed voorbereid werd, zouden er geen problemen komen.
In de jaren zestig ontstond er in Nederland een tekort aan arbeiders. In de jaren vijftig waren veel Nederlanders naar het buitenland geëmigreerd, waardoor er tijdens de economische groei die volgde te weinig mensen waren om het werk te doen. Bedrijven gingen in onder andere Italië, Griekenland, Spanje, Turkije en Marokko op zoek naar mannen die tijdelijk in Nederland wilden werken. Het idee was dat deze zogenaamde gastarbeiders maar tijdelijk in Nederland zouden verblijven. Daarom deed de overheid weinig aan hun inburgering. Dat zorgde in de loop van de jaren voor weerstand onder de Nederlanders. Door de wet op gezinshereniging in 1974 werd het voor de gastarbeiders mogelijk om hun gezin naar Nederland te halen. Daardoor werd het tijdelijke verblijf van veel gastarbeiders definitief.
